شاید بسیاری از افراد تصور کنند که برنج تنها در استان‌های شمالی کشور کشت می‌شود؛ اما اینطور نیست و کشت برنج در جنوب کشور نیز انجام می‌شود. از بهترین و محبوب ترین برنج هایی که در جنوب کشور کشت می‌شود میتوان برنج عنبربو را نام برد. شاید برای شما نیز سوال پیش آمده باشد که تفاوت میان برنج شمال و برنج جنوب در چیست؟ ما در این مقاله از وبلاگ گالش به معرفی برنج شمال و برنج جنوب و مقایسه برنج شمال با برنج جنوب می‌پردازیم.
کدام برنج‌ها، برنج شمال هستند؟
محبوب ترین و اصلی ترین وعده غذایی در کشور ما برنج است و روزانه بسیاری از ایرانیان به پخت و مصرف آن می‌پردازند. استان‌های گیلان و مازندران از آن دسته استان‌هایی به شمار می‌رود که بیشترین کشت برنج را به خود اختصاص می‌دهند. علاوه بر استان‌های ذکر شده گلستان، خوزستان و اصفهان نیز جز استان‌های تولیدکننده برنج در ایران محسوب می‌شوند. کشت برنج در استان‌های خوزستان، چهارمحال و بختیاری و اصفهان به دلیل کمبود آب و بارندگی کمتراز گیلان و مازندران است، به همین دلیل این سه استان نام پررنگی در این زمینه ندارند. برنج‌هایی که در شمال کشت می‌شود شامل برنج طارم هاشمی، برنج شیرودی، برنج ندا، برنج صدری، علی کاظمی، برنج فجر، برنج خزر و… است.
برنج جنوب چیست؟
برنج جنوب در استان‌های جنوبی کشور و به ویژه در استان خوزستان کشت می‌شود. استان خوزستان در سال‌های اخیر از 206 هزار هکتار اراضی جهت کشت برنج برخوردار بود و توانست 970 هزار تن برنج کشور را تامین کند. بیشترین میزان برنج تولیدی این استان را برنج عنبربو تشکیل می‌دهد که تولید آن در شهرهایی همچون شوشتر، دزفول، اهواز، باغملک، خرمشهر، رامهرمز و شادگان انجام می‌شود. باکیفیت‌ترین و مرغوب‌ترین برنج عنبربو مخصوص شهر شوشتر است. برنج عنبربو از سابقه کشت بیش از یک دهه برخوردار است. قابل ذکر است که کشاورزان شهرهای سیروان و چرداول در استان ایلام، فارس، اصفهان، و لرستان نیز به کشت این برنج می‌پردازند. محبوبیت برنج عنبربو در شهرهای دیگر ایران نیز بالاست و حتی صادرات آن به عراق نیز انجام می‌گیرد.
تفاوت بین برنج شمال و برنج جنوب
اولین تفاوت این دو نوع برنج در شیوه کشت آنهاست. کشت برنج در کشور ما به شیوه کشت مستقیم و کشت نشائی انجام می‌گیرد. استان‌هایی که از بارندگی بالایی برخوردار هستند، کشت برنج را بصورت کشت نشائی انجام می‌دهند. اما کشت مستقیم در استان‌های جنوبی (مانند خوزستان) صورت می‌گیرد.
در روش کشت نشائی، پس از آنکه اندازه نشاء به ۲۵ سانتی متر رسید و دوره اولیه رشد گیاه برنج به پایان آمد، گیاه به زمین اصلی انتقال خواهد یافت. پس از آنکه گیاه به زمین اصلی انتقال یافت ادامه رشد در زمین اصلی انجام می‌گردد. اما روش کشت مستقیم بسیار ساده تر است و در این روش، بذر را مستقیما در زمین اصلی می‌کارند. کشت برنج‌های شمال نیازمند آب فراوان است؛ اما در جنوب کشور کشت برنج با آب کمتری صورت می‌پذیرد.
دومین تفاوت برنج شمال و جنوب، قیمت آنهاست. برنج هایی که در شمال کشور کشت می‌شود، از قیمت بالایی برخوردار هستند. اما برنج‌های جنوب قیمت پایین تری دارد. به طور کلی قیمت برنج ایرانی از برنج های خارجی بالاتر است.
از دیگر تفاوت‌های موجود در میان این دو نوع برنج تنوع بالایی است که در میان برنج‌های شمال وجود دارد. دلیل اصلی این تنوع وجود اراضی مختلف و زیاد در شمال ، آبو هوای مناسب برای کشت برنج است.در صورتی‌که تنوع برنج‌های تولیدی در جنوب کشور چندان بالا نیست.
بیشتر مردم ایران به استفاده از برنج مناطق شمالی می‌پردازند و شاید بتوان محبوبیت بالاتر برنج‌های شمال در قیاس با برنج‌های جنوب را از دیگر تفاوت‌های میان این دو نوع به شمار آورد.
از ویژگی‌های برنج استان‌های جنوبی میتوان به قد کوتاه و توپر و گرد بودن آنها اشاره نمود که این برنج‌ها برخلاف برنج‌های شمال پس از پخت قد نمی‌کشند. در حالی که برنج‌های شمال معمولا پس از پخت به خوبی قد می‌کشند و ری میکنند.
